Het moment

2 september 2007

Het is nu zondagochtend. Het is somber weer maar de temperatuur is prima. De zon doet af en toe een poging, die gedoemd is te mislukken. De komende uren zijn van mij. Ik moet nog het nodige doen in de moestuin die mij de rust en inzichten geeft die ik blijkbaar nodig heb. Als eerste moet ik echter de moederplanten terugknippen zodat de nieuwe scheutjes die de stek moeten leveren voor het volgend jaar meer kans krijgen. De knopjes en bloemen die de voeding weghalen voor deze scheutjes haal ik één voor één weg. Het is veel werk. Het vereist goed kijken en nauwkeurig handelen. Neem ik teveel weg dan merk ik dat volgend jaar met een lage stekopbrengst. Laat ik teveel staan dan loop ik het risico dat de plant te kleine stekjes levert of dat de plant gaat rotten in het hart. De luchtvochtigheid wordt dan te hoog als er teveel blad aanwezig is. Bij donker en vochtig weer kan de fuchsia in een week volledig afrotten.

Ik pak het gele visstoeltje, een platte bak en schaar. Ik zet het stoeltje tussen de twee grondtafels in waar de planten op staan. Als ik met dit werk bezig ben, in volledige rust, bemerk ik telkens weer dat je langzaam maar zeker tot jezelf komt. Het lawaai van de snelweg in de verte vervaagt en verdwijnt zelfs uiteindelijk. Er komen andere geluiden voor in de plaats. Het ritselen van de bladeren. Het zoemen van een late bij die voorbij komt. Waarschijnlijk mij boos aankijkend omdat ik haar laatste bloemen nu wegknip. Ik hoor het loeien van een koe die aandacht wil of gewoon wil loeien. In deze volledige stilte ben je echt “alleen” met jezelf. Alles is aanwezig, behalve die andere mens. En dat voelt soms goed. Ik kan op zulke momenten mijn gedachten volledig uitschakelen. Iets wat ik mij de afgelopen jaren heb aangeleerd. Het verstand uitschakelen, iets wat je volledig naar jezelf brengt. In het begin gaf dat onrust bij mij, nu een gevoel van intensiteit en geluk.

Deze keer zet ik mijn gedachten niet uit. Ik kijk terug naar de afgelopen week. Het was een drukke maar mooie en waardevolle week. Een week met heel veel nieuwe ervaringen. Nieuwe maar ook weer herkenbare momenten. De groepen leerlingen die ik dit jaar voor het eerst les mocht geven. Het klikte (weer). Een beetje zenuwachtig kom ik het lokaal binnen. Stom eigenlijk. Ik weet dat het altijd goed komt. Zo ook deze keer. Het voelde meteen al goed. Na een half uurtje hebben we wederzijds het gevoel dat het een mooi jaar gaat worden. We hadden een “veilig” gevoel en waren dus op ons gemak. Er werd gewerkt maar ook gelachen. Het onderwijs is voor mij nog steeds een prachtige ervaring. Werken met jonge mensen die nog open staan voor nieuwe dingen. Die nog iets willen leren wat bij hun hoort. Aan ons om te ontdekken wat dat is………….

De eigen ruimte waar ik mensen hoop te mogen ontvangen voor een gesprek is nu zo goed als klaar. Gisteren is de kachel, het toilet en de keuken gereed gekomen. Alleen de houtkachel moet nog voorzien worden van de kachelpijp en dan is mijn nieuwe droom tot stand gekomen. Ik heb afgelopen vrijdag heerlijk gewandeld over de heide met een prachtig mens. Ik leer veel van deze persoon en zij van mij. Mooi dat er mensen bestaan die alleen door er te zijn zoveel kunnen betekenen voor elkaar.

Het gekwetter van de zwaluwen zetten mijn gedachten bijna op nul. Boven mij lopen draden die steun geven aan een schaduwdoek dat al opgeruimd is. Alleen de kale, witte koorden lopen nu alleen, zonder nut, van stang tot stang. Zonder nut? Ik kijk omhoog en zie een twintigtal jonge zwaluwen zitten op deze draden. De jonge vogels zijn herkenbaar aan hun specifieke bekje. Er zitten van die herkenbare “flapjes” aan de zijkant die bij jonge vogels horen. Twintig zwaluwen, wat veel denk ik. We hadden dit jaar twee nestjes met totaal acht jongen. Waar komt deze groep vandaan? Het valt mij op dat er veel oude vogels af en aan vliegen om deze jonge zwaluwen voeren. De jonkies zitten ongeduldig te wachten totdat hun eigen vader of moeder met de nodige vliegjes aankomt fladderen. Met een hoge snelheid komen ze op het kroost af en stoppen precies op tijd om plaats te nemen om het voedsel over te dragen. Een fractie van een moment en ze zijn weer weg. Waar naar toe?
Ik verlaat de moestuin en neem de doorgang in de hoge beukenhaag naar de wei. Wat ik dan zie is een prachtig schouwspel. Honderden zwaluwen vliegen met een hoge snelheid boven een maïsland wat grenst aan onze wei. Laag boven het gewas en dan weer hoog in de lucht laten ze zien waar ze toe in staat zijn. Een roofvogel die traag voorbij vliegt, kan deze groep vogels niet uit balans brengen. Ze hebben het te druk nu. De jonge zwaluwen moeten veel eten en nog sterker worden. Over enkele weken gaan ze mee voor de grote tocht naar het Zuiden.

“Het moment”. Ik kan het anderen soms zo mooi vertellen. Nu wordt ik er zelf aan herinnerd. Geniet van het moment. En dat doe ik nu. In stilte. Alleen het geluid van die honderden kleine drukte makers raken mijn trommelvlies. Voor mij de ouders en achter mij een groeiende groep jonkies die op de draden zitten te wachten. Het voelt goed. Het is goed. Ik weet het. Er is enorm veel shit op deze wereld. Ik ben daar dagelijks getuige van. In de media en persoonlijk. Het raakt mij en het vormt mij. En dan eventjes niet.

“Het moment”. Een korte bewustwording. Iets wat werkelijk belangrijk is. Ik hoor op de achtergrond een radio. Een nietszeggende reclame. Deze vertelt mij dat ik vandaag naar Den Haag moet omdat hèt daar gebeurt. Daar kan ik alleen vandaag, heel veel zien en kopen.
Ik wil helemaal niets kopen. Ik wil alleen maar zien. En daar heb ik deze reclame niet voor nodig. Een prachtige groep zwaluwen maakt reclame voor zichzelf. “Het moment”. Ik ben blij dat ik het mag zien en ervaren. Het maakt me weer een beetje blijer ondanks alles. Het is goed. Nu genieten. Gisteren en morgen even buiten spel zetten. Ik leef nu, en dat wil ik voelen!

Een fijne dag
Theo